Η Μακρυνεία με τα πολλά χωριά της είναι μια από τις ωραιότερες περιοχές όχι μόνο του νομού μας, αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας. Απλώνεται κατά μήκος του ομώνυμου επαρχιακού δρόμου με τα χωριά ριγμένα το ένα πλάι στο άλλο, ορίζεται προς το νότο από τον καταπράσινο Αράκυνθο και προς το βορρά από τη γαλάζια Τριχωνίδα.
Η ομορφιά της δεν οφείλεται τόσο στα κτίσματα που συναντά κανείς καθώς τη διασχίζει -υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, όχι λίγες, όμως καλά φυλαγμένες και πρέπει να ψάξεις για να τις βρεις για να αμειφθείς στο τέλος-, την ομορφιά της, λοιπόν, την δανείζεται από τα θαυμαστά δώρα που με γενναιοδωρία της χάρισε η φύση. Και είναι παράξενο πώς "η τόση ωραιότης που μας περιτριγυρίζει" έμεινε απείραχτη στις μέρες μας. Είναι ίσως ένα -το μοναδικό μπορεί- από τα καλά της εγκατάλειψης της περιοχής μας, του νομού μας ολόκληρου, από την πολιτεία αλλά και από τους ντόπιους ιθύνοντες (αυτό βέβαια είναι ένα ζήτημα που χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση). Όσα χάρισε η μάνα φύση, βουνό, φυτά, ζώα, κάμπος, νερά... τα λιμπίστηκαν οι άνθρωποι χιλιάδες χρόνια πριν και ήρθαν κι έστησαν τα σπιτικά τους εδώ και έφτιαξαν χωριά και πόλεις, πόλεις σπουδαίες όπως μαρτυρούν τα λιγοστά πειστήρια που ήρθαν στο φως. Λιγοστά, γιατί τόσα φροντίσαμε να είναι. Και απ` αυτά τα περισσότερα τα ξεπούλησαν οι επιτήδειοι "αντί πινακίου φακής". Τα άλλα, τα πολλά τα κρατάει καλά φυλαγμένα η γη στην αγκαλιά της.
Ψάξαμε όσο μπορούσαμε και όσο μας επέτρεπαν οι δυνάμεις μας, να βρούμε τις άκρες των νημάτων, να τις ενώσουμε για να μας οδηγήσουν στα πίσω χρόνια, σε άλλες εποχές, καλές ή κακές, ήμερες κι ευτυχισμένες ή άγριες και βασανισμένες. Δύσκολο έργο. Φαίνεται πως αυτοί που πέρασαν από τη γη της Μακρυνείας πήραν τα μυστικά μαζί τους. Όχι μόνο τα παλιά, μα και τα κοντινά σε μας. Λίγες οι πηγές, κυρίως οι γραπτές και λίγες οι μνήμες, αφού αυτοί μου έμειναν δεν φρόντισαν να τις κρατήσουν. Όχι πως δεν έγιναν προσπάθειες από κάποιους να σωθεί ό,τι ήταν δυνατόν, όμως σκόνταψαν κι αυτοί στην έλλειψη στοιχείων.
Πιστεύοντας ότι η ιστορία ενός τόπου είναι η ανάσα του, ότι το παρόν πρέπει να πατά γερά στο παρελθόν για να περάσει στο μέλλον (κι αυτό χρειάζεται ανάλυση μα δεν είναι της ώρας) ξεκινάμε μια απόπειρα να καταγράψουμε ό,τι καταφέραμε να μαζέψουμε και παρακαλούμε όποιον γνωρίζει κάτι περισσότερο, να μας ενισχύσει.